Δέσποινα Καραμήτσου, Αθόρυβα τηλεκπαιδέματα

Σήμερα άνοιξα τον υπολογιστή με ένα κακό προαίσθημα. Αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη, όλοι ήταν παρόντες! Δεν χρειαζόταν καν να πάρω παρουσίες! Κάποιος φούρνος θα γκρεμίστηκε, σκέφτηκα.

−Καλημέρα, παιδιά, τους καλωσόρισα, χωρίς να πάρω απάντηση.

−Καλημέρα, παιδιά, επανέλαβα, σε περίπτωση που δεν με είχαν ακούσει.

Σιωπή…

−Χαλόου; Ξαναπροσπάθησα στα αγγλικά, μήπως κι είχα περισσότερη ανταπόκριση, αλλά άδικα…

−Παιδιά, μ’ ακούτε; φώναξα πιο δυνατά.

Μα τι στο καλό συνέβαινε; Γιατί δεν μου απαντούσε κανείς; Πλάκα μου κάνανε; Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι, όταν ξαφνικά το μάτι μου έπεσε πάνω στο εικονίδιο του μικροφώνου μου. Ήταν γυρισμένο στο ΜUTE. Δεν έφταιγαν τα παιδιά. Πάτησα γρήγορα το UNMUTE και ξαναβρήκα τη φωνή μου. Ευτυχώς τα παιδιά δεν κατάλαβαν κάτι.

Ξεκινήσαμε το μάθημα με ένα έγγραφο που είχα ήδη ανεβάσει στο e class, αλλά που οι περισσότεροι μαθητές δεν είχαν μπει στο κόπο ούτε να το ανοίξουν, ούτε να το συμπληρώσουν. Το καλό το παλικάρι όμως ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Έτσι αποφάσισα να το διαμοιράσω στην οθόνη και να το βλέπουμε όλοι μαζί. Εσύ είσαι που το λες;

−Κυρία, δεν βλέπω τίποτα, γκρίνιαξε ο απουσιολόγος.

−Κυρία, ούτε εγώ βλέπω κάτι, πρόσθεσε ο Σαλιαρίδης.

Βροχή τα παράπονα.

−Γιατί, βρε παιδιά; ρώτησα με ανησυχία.

−Βλέπουμε μόνο ένα γκρι πλαίσιο στην οθόνη. Ακούστηκαν πολλές φωνές μαζί και πατώντας πάνω στην γραμμή εργαλείων το διαπίστωσα κι εγώ. Αναρωτιόμουν τι άλλο μπορούσε να πάει στραβά μ’ αυτή την τηλεκπαίδευση. Κάθε μέρα και κάτι άλλο συνέβαινε. Απελπισμένη, μην μπορώντας να βρω τη λύση μόνη μου, ζήτησα τη βοήθειά τους.

−Μήπως το έχει κατεβάσει το έγγραφο κάποιος από σας και μπορεί να το διαμοιράσει; ρώτησα στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού.

−Κυρία, να δοκιμάσω εγώ; προθυμοποιήθηκε ο απουσιολόγος που ήτανε ξεφτέρι σε κάτι τέτοια.

−Για δοκίμασε, του λέω κάνοντας τον σταυρό μου, μπας και βρεθεί λύση.

−Δεν μπορώ αν δεν με κάνετε οικοδεσπότη, μου απάντησε κοφτά και μου κόπηκαν τα πόδια.

−Πώς γίνεται αυτό; ρώτησα σαν αναλφάβητη.

−Ααα! Είναι πολύ εύκολο. Θα πάρετε το κυκλάκι το γαλάζιο από το δικό σας όνομα και θα το βάλετε στο δικό μου!

Τόσο απλό!

Αν νομίζετε όμως ότι το μάθημα συνεχίστηκε ομαλά, είστε πολύ γελασμένοι, διότι, ως γνωστόν, το κακό δεν αργεί να τριτώσει. Έτσι, μετά τις πρώτες απαντήσεις, λαμβάνω μήνυμα από την Γιαβρίδου, η οποία δεν με άκουγε καθόλου.

−Γιατί δεν ακούγομαι; Οι υπόλοιποι μια χαρά με ακούν, της απαντάω. Βγες και ξαναμπές, τη συμβουλεύω γραπτώς και αυτή, άλλο που δεν θέλει, αποχωρεί αμέσως.

Καλού κακού λέω στα παιδιά να μου στέλνουν γραπτώς τις απαντήσεις τους και τους γράφω κι εγώ την επόμενη ερώτηση.

−Κυρία, μ’ ακούτε; ξεφωνίζει κι ο Βιοτάκης.

−Και βέβαια, του απαντώ.

−Εγώ σας ακούω με διακοπές… Μπορείτε να επαναλάβετε την ερώτηση;

Την επανέλαβα όχι μια, ούτε δύο αλλά τρεις φορές χωρίς να λάβω απάντηση. Σαν ηχώ ένα πράγμα.

−Είπατε κάτι; Ακούω από μακριά τη φωνή της μητέρας του που δεν τον αφήνει τον έρημο μόνο του σε κανένα μάθημα.

−Σας ακούω με διακοπές, έκανα κι εγώ πως δεν άκουσα, γιατί είχε περάσει και αυτή η ώρα και θα χάναμε το διάλειμμα.

Δέσποινα Καραμήτσου, καθ. Αγγλικής Γλώσσας