Δέσποινα Καραμήτσου, Τηλεκπαιδέματα

Η ώρα είναι οκτώ και είκοσι. Σε λίγο θα χτυπήσει το κουδούνι για μάθημα. Έχω ήδη ανοίξει τον υπολογιστή,  αλλά η περίφημη εφαρμογή τηλεκπαίδευσης δεν μου επιτρέπει να μπω στο διαδικτυακό μου δωμάτιο. Ένας Θεός ξέρει γιατί… Στο κινητό έρχονται συνεχώς μηνύματα από συναδέρφους που έχουν το ίδιο πρόβλημα. Κανείς δεν μπορεί να συνδεθεί. Άδικα θα περιμένουν αγουροξυπνημένα τα παιδιά μπροστά από τις οθόνες. Εγώ έχω ξυπνήσει από τις έξι, για να τα έχω όλα έτοιμα για το μάθημα. Έχω ετοιμάσει και μια ωραία παρουσίαση με υπέροχες εικόνες, για να εμπλουτίσω το κείμενο του βιβλίου και να δώσω έναυσμα για συζήτηση.

Ξαφνικά η εικονική αίθουσα ανοίγει! Επιτέλους! Τέσσερα παιδιά περιμένουν στον προθάλαμο. Τα βάζω μέσα καλωσορίζοντας τα.

−Καλημέρα παιδιά.

−Καλημέρα, κυρία. Γιατί αργήσατε; μου κάνει έλεγχο ο απουσιολόγος της τάξης.

−Το σύστημα είχε ενημέρωση. Εσείς, γιατί είστε τόσο λίγοι;

−Εεε, κυρία, οι υπόλοιποι βαρέθηκαν να περιμένουν. Θα στείλω μήνυμα να ξαναμπούν.

Σε λιγότερο από ένα λεπτό εμφανίζονται καμιά δεκαριά ακόμη. Δεν ξέρω τι να κάνω, να περιμένω λίγο ακόμη μπας κι εμφανιστεί κανείς άλλος ή να ξεκινήσω το μάθημα; Αποφασίζω να πάρω παρουσίες για να κερδίσω λίγο χρόνο.

−Αυτίδου;

Σιγή ιχθύος! Απούσα.

−Βιοτάκης;

−Παρών.

−Γιαβρίδου;

−Καλημέρα, κυρία.

−Δενδρισαρίδου;

Δεν απαντά. Στέλνει μήνυμα ότι δεν έχει μικρόφωνο αλλά είναι εδώ και μας ακούει.

−Ζουμπουλιάδης;

Ανοίγει το μικρόφωνο κι από μέσα ακούγεται μια εκκωφαντική μουσική.

−Εδώ είμαι! Τι κάνετε, κυρία; Ξεφωνίζει για να ακουστεί πάνω από τις νότες και τα μπάσα.

−Προς το παρόν καλά, αλλά κλείσε σε παρακαλώ το μικρόφωνό σου γιατί μας ξεκούφανες.

−Εντάξει, κυρία. Σας χαλάω εγώ χατήρι;

Συνεχίζω να παίρνω παρουσίες. Μου λείπουν άλλοι οχτώ μαθητές, αλλά δεν περιμένω άλλο.

−Παιδιά, ανοίξτε το βιβλίο στη σελίδα 56. Κρανιδιάρη, διάβασε το κείμενο.

−Κυρία, δεν μπορώ… Δεν έχω το βιβλίο.

−Γιατί;

−Κυρία, το έχω αφήσει κάτω από το θρανίο στο σχολείο.

−Καλά, τότε ας διαβάσει ο Λεμονιός.

−Κυρία, εγώ δεν το βρίσκω!

−Κι εσύ στο σχολείο το άφησες;

−Όχι, κυρία, εδώ κάπου είναι μέσα στο δωμάτιο, αλλά δεν μπορώ να το βρω. Θέλετε να περιμένετε λίγο μήπως το βρω;

−Όχι, βέβαια, δεν θα περιμένουμε πότε θα βρεις εσύ το βιβλίο. Υπάρχει λύση… Θα ανοίξω το ηλεκτρονικό βιβλίο από το ψηφιακό σχολείο. Μισό λεπτό να διαμοιράσω την οθόνη… Το βλέπετε;

−Ναι, αλλά μπορείτε να μεγαλώσετε λίγο την οθόνη, γιατί εγώ έχω συνδεθεί από κινητό και δεν φαίνονται τα γράμματα;

−Βεβαίως, τώρα είναι καλύτερα;

Πριν προλάβει να απαντήσει πετάγεται ο απουσιολόγος.

−Κυρία, ο Σαλιαρίδης λέει να τον βάλετε μέσα γιατί περιμένει μία ώρα.

−Ααα! Δεν το πρόσεξα, δεν φαίνεται όταν διαμοιράζεται η οθόνη, διαπιστώνω καθώς προσπαθώ να αποδεχτώ τον μαθητή που καθυστέρησε.

−Γεια σας, κυρία. Συγνώμη που άργησα, αλλά είχα πρόβλημα με τη σύνδεση.

−Δεν πειράζει, παιδί μου. Είμαστε στη σελίδα 56.

Πριν προλάβω να ζητήσω από το μαθητή να ξεκινήσει την ανάγνωση πετάγεται ο Ταπερόπουλος.

−Κυρία, μπορώ να πάω τουαλέτα;

−Να πας, να πας, δεν χρειάζεται να ζητάς άδεια, στο σπίτι σου είσαι… Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινώ η ίδια την ανάγνωση. Το κείμενο είναι μικρό και έχει τρεις ερωτήσεις,

−Κυρία, εγώ δεν σας ακούω καλά, κάνετε διακοπές, παραπονιέται η Γιαβρίδου μόλις ξεκινάω να διαβάζω.

−Τι να κάνω, κορίτσι μου, δεν έχεις καλή σύνδεση μάλλον.

−Να βγω και να ξαναμπώ;

−Εεε, δοκίμασε, να δούμε. Ας το διαβάσετε από μέσα και να μας απαντήσει την πρώτη ερώτηση ο Βιοτάκης.

Άδικα περιμένω απάντηση. Τσιμουδιά!

−Βιοτάκη, με ακούς;

−Ναι, κυρία, δεν άνοιγε το μικρόφωνό μου.

−Μπορείς να μας πεις την απάντηση;

−Πού είμαστε, κυρία, γιατί έχω χαθεί…

−Στην σελίδα 56, στην πρώτη ερώτηση κάτω από το κείμενο, απαντάω κάνοντας υπομονή.

−Ααα! … Δεν ξέρω,  κυρία, αυτή με δυσκόλεψε λίγο.

−Κυρία, να πω εγώ; Πετάγεται η Γιαβρίδου, που στο μεταξύ έχει ξανασυνδεθεί.

−Να το πεις, μπας και προχωρήσουμε λιγάκι παρακάτω. Ξεκινάει με πολλές περικοκλάδες, όπως συνηθίζει να απαντά.

−Δεν είμαι σίγουρη αλλά…μπλα…μπλα

 Μόλις δίνει τη σωστή απάντηση ζητάω από τον Βιοτάκη, που έχει ξεχάσει το μικρόφωνό του ανοιχτό, να επαναλάβει την απάντηση… Αντί για τη δική του φωνή ακούμε τη μητέρα του.

−Παναγιώτη, σε ρωτάει η γυναίκα, απάντησε!

Πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη, όμως, ανοίγει το μικρόφωνο του Ζουμπουλιάδη, κι ακούγονται βρισιές λες και είμαστε σε γήπεδο. Πανικόβλητη πατάω το κουμπί και αποβάλλω τον μαθητή για να αποκαταστήσω την τάξη. Διαπιστώνω πως υπάρχουν δύο συνδεδεμένοι με το ίδιο όνομα. Ο πραγματικός Ζουμπουλιάδης ανοίγει το μικρόφωνό του με τη γνωστή πλέον μουσική υπόκρουση και δικαιολογείται.

−Κυρία, κάποιος μπήκε με το όνομά μου, αλλά δεν ήμουν εγώ.

−Μπήκε από κινητό, προσθέτει ο κολλητός του, ο Ταπερόπουλος.

−Τον απέβαλα, μην ανησυχείτε. Ας συνεχίσουμε εμείς το μάθημά μας.

−Κυρία, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε.

−Γιατί;

−Γιατί τελείωσε η ώρα. Τώρα έχουμε διάλειμμα. Καλή συνέχεια!

Δέσποινα Καραμήτσου, καθ. Αγγλικής Γλώσσας